W Polsce, podobnie jak w innych krajach Unii Europejskiej jako zawodowe uszkodzenie słuchu uznawane za chorobę zawodową rozumie się odbiorczy ubytek słuchu spowodowany hałasem tradycyjnie nazywany przewlekłym urazem akustycznym, do którego dochodzi w następstwie codziennego powtarzanego i trwającego wiele lat narażenia na poziom hałasu powyżej dopuszczalnej wartości 85 dB-A.
Nie można do takich uszkodzeń zaliczyć zdarzających się okazjonalnie w warunkach pracy w przemyśle ostrych urazów akustycznych lub też uszkodzeń ucha środkowego, wewnętrznego u spawaczy czy hutników w wyniku np. oparzenia iskrą. Podobnie w nie można zaliczyć uszkodzeń wywołanych barotraumą w przypadku nurków. Wszelkie tego typu zdarzenia traktowane są jako wypadki przy pracy.
Orzeczenie stwierdzające wykrycie choroby zawodowej lub też nie odbywa się w jednostkach orzeczniczych I° tj. w wojewódzkich ośrodkach medycyny pracy. Odwołania rozpatrywane są w jednostkach II° tj. w przychodniach i klinikach instytutów badawczo-rozwojowych w dziedzinie medycyny pracy. Orzeczenia te są już ostateczne.
Właściwy Państwowy Inspektor Sanitarny na podstawie wcześniej wymienionego orzeczenia lekarskiego wydaje decyzję o stwierdzeniu bądź też nie choroby zawodowej. Ta decyzja może być zaskarżana do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Uszkodzenie słuchu spowodowane hałasem definiowane jest w wykazie chorób zawodowych z 2002 roku jako obustronny trwały ubytek słuchu typu ślimakowego spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2 i 3 kHz.
Podsumowując, uszkodzenie słuchu spowodowane hałasem może być uznane za chorobę zawodową, o ile dochodzenie epidemiologiczne inspekcji sanitarnej potwierdza występowanie na stanowisku pracy narażenia hałasu o poziomach i czasie trwania stwarzających ryzyko rozwoju ubytku słuchu, a obraz kliniczny przedstawia obustronne symetryczne odbiorcze uszkodzenie słuchu typu ślimakowego o wielkości zdefiniowanej w obowiązującym kryterium diagnostyczno-orzeczniczym.